சாயம் போன கறுப்பு கோட்டு சூட்டு

தன் சகாவான ஏஜெண்ட் K ன் உயிரைக் காப்பாற்றவும், வேற்றுக்கிரக ஜீவன்களின் கொடுமையான ஆக்கிரமிப்பிலிருந்து இப்புண்ணிய பூமியைக் காப்பாற்றவும் விரும்பும் ஏஜெண்ட் J அதற்காக காலத்தில் பின்னோக்கி பயணிக்க வேண்டி இருக்கிறது......


ஏற்கனவே வந்த இரண்டு பாகங்களிலும் உருப்படியானது என ஒருவர் தெரிந்து எடுக்கக்கூடியது Men in Black ன் முதற் பாகமே. இரண்டாம் பாகத்தை தயாரிப்பாளர்களிடம் துட்டு வாங்கிக் கொண்டபின்பாக சிறப்பானது எனச் சொல்லிக் கொள்ளலாம். தற்போது வெள்ளித்திரைகளை தம் கறுப்பு கோட்டு சூட்டு டை வெள்ளை சட்டை கூல் கண்ணாடி சகிதம் அலங்கரிக்கும் மூன்றாம் பாகம் மரணப்படுக்கையில் கிடந்த டாமி லீ ஜான்ஸை வற்புறுத்தலாக எழுப்பி மராதன் பந்தயத்தில் ஓடவிட்ட உணர்வை அளிக்கிறது. திரைப்படத்தில் டாமி லீ ஜான்ஸிற்கு வழங்கப்பட்டிருக்கும் முக அலங்காரமானது அவர் அழகை ஆறு அடி தூரத்திற்கு ஆழப்படுத்தியிருக்கிறது என்பதும் இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது.


காலத்தில் பின்னோக்கி பயணிக்கும் ஏஜெண்டு J, 1969 களில் தன் பயணத்தை நிறுத்திக் கொள்கிறார். 1969 களில் கருப்பின மக்கள் மீது இருந்த எள்ளல் கலந்த பார்வையை திருத்திக் கொள்ளுமாறு அறிவுரை வழங்கி தன் சாகசங்களை ஆரம்பிக்கும் J , அங்கு தன் சகாவான K ன் இளவடிவ பதிப்பை காண்கிறார். முதுவடிவ பதிப்பிற்கும், இளவடிவ பதிப்பிற்கும் உள்ள வித்தியாசங்களை J ரசித்து வியந்தவாறே தன் சகாவுடன் விசாரணைகளை தொடர்கிறார்... வழமை போலவே சிரிக்க இயலாத, சலிப்பூட்டும் காட்சி அமைப்புகள். அண்டி வொர்கோல் எனும் கலைஞரும் ஏஜெண்டுகளில் ஒருவர் என சிரிக்க வைக்க முயற்சித்து சீரழிவது எப்படி என இனி Barry Sonnenfield பாடம் எடுக்கலாம்.

இதுக்கு மேல நடிக்க முடியுமாலே......

டாமி லீ ஜான்ஸ் மிகவும் அயர்ச்சி அடைந்தவராக திரையில் காணப்படுகிறார். இது பாத்திரத்திற்குரிய குணாம்சமா அல்லது தொடர்ந்து தொடர்ந்து ஏஜென்ட் K ஆக கோட் சூட் அணிந்து சுற்ற வேண்டிய சலிப்பா என்பதுதான் புரியவில்லை. மனிதரிற்கு நல்ல வேளையாக திரைப்படத்தில் அதிக நேரம் அவர் திறமையைக் காட்ட வேண்டிய வாய்ப்பு தரப்படவில்லை என்பது புத்திசாலித்தனமான தீர்மானங்களில் ஒன்று. வழமையாக உற்சாகம் கொப்புளித்து ஒரு இடத்தில் நிற்க இயலாது ஓடி ஆடும் வில் ஸ்மித்திடமும் முன்பு இருந்த அந்த கவர்ச்சி இல்லை. அவரிடமிருந்த அந்த உற்சாகம் ஏதோ சில படிகள் குறைந்துவிட்ட நிலையில் அவர் காலம் விட்டு காலம் தாவித் திரிவதையே காணக்கூடியதாக இருக்கிறது. ஆனால் ஏஜெண்டு K ன் இளவடிவ பதிப்பாக வரும் நடிகர் ஜோஸ் ப்ரொலான் அருமையான தேர்வு. திரைப்படத்தின் ஆறுதலான அம்சம் அவரே.


படத்தின் வில்லன்களில் ஒருவர் இயக்குனர் என்றால் இன்னொருவர் பொரிஸ் த அனிமல் எனும் வேற்றுக்கிரக ஜீவன். இப்படி ஒரு சப்பை வில்லனை நகைச்சுவை படங்களில் கூட காண இயலாது. ஆரம்பத்தில் அவரை அறிமுகப்படுத்தும் காட்சிகளில் இயக்குனர் உருவாக்கியிருக்கும் பில்ட் அப்பிற்கு தண்டனையாக அவரை ஏதாவது சந்திரனின் சிறையில் ஆயுளிற்கும் அடைத்து வைக்கலாம்.


1960 கள் என்றவுடன் வேற்றுக் கிரக ஜீவன்களும் அக்காலத்திற்குரிய மோஸ்தரிலேயே உலா வருவது, மம்மி பிரெசிடெண்டு, ப்ளீஸ் சொல்லாமலேயே பாலைக் குடிச்சிட்டார் போன்ற வரிகள், தலைமையக திரையில் தோன்றும் லேடி காகா என நுண்ணங்கதங்கள் இருந்தாலும்கூட திரைப்படம் தரும் சலிப்பையும் அயர்ச்சியையும் அவற்றால் தடுக்க முடியவில்லை என்பதே உண்மை. உச்சக்கட்டக் காட்சியில் வெளிப்படுத்தப்படும் ஒரு உண்மை மனதை நெகிழச் செய்கிறது என்பதும் உண்மையே. ஆனால் இதை எவற்றை தாண்டியும் கிராபிக்ஸோ, ஸ்டண்டுகளோ, காட்சிப் புதுமைகளோ, நகைச்சுவையோ, நடிகர் திறமையோ என எதுவும் [ ப்ரொலானை தவிர்த்து] சிறப்பான ஒரு அனுபவத்தை வழங்கத் திணறி தோல்வி காண்கின்றன என்பதும் உண்மையே. சாயம் போய் வெளுக்க ஆரம்பித்திருக்கும் இந்தக் கறுப்பு கோட்டு சூட்டை தற்காலிகமாகவாவது ஒதுக்கி வைக்க வேண்டிய தருணமிது என்பதுகூட ஒரு உண்மைதான். [*]

ட்ரெய்லர்